O único que nos pertence

Despois de moito cavilar e darlle voltas a diferentes ideas, quédome como empecei, sen nada. Non é que non haxa dirversas maneiras de expresar a cultura galega é que non encontro a que me define plenamente. O teatro, o cine, a música, a pintura, a escultura e incluso a aquitectura poderían formar parte de min, formar parte de cada un de nós.
Penso que chegada a esta última entrada de Galcia Culta poido, e gustaríame, sacar unha conclusión.
Ademáis de todas estas formas ás que pode adaptarse a cultura galega, penso que cultura tamén somos nós, quero dicir, se o pensamos ben o que un fai reflexa quen é un e por iso cada proxecto que sae de nós somos nós adquirindo novas formas. Non me comparedes estas dúas frases coa metafísica de Aristóteles ou a teoría das ideas de Platón, pero quero con poucas palabras facervos pensar un pouco.
Cada unha das entradas que fixen trataron sobre temas diferentes pero ao fin e ao cabo non son só temas senón tamén persoas que é a donde quero chegar eu, ás persoas, e como eu o resto de actores, actrices, pintores, escultores, directores, arquitectos e músicos do mundo, porque o importante ven a ser iso, crear un sentimento a alguén.
Xa, xa, xa..agora me diredes que non, que a moitos o que lles importa son os cartos que levan no peto, como diría miña avóa, pero a todos os que pensades iso a verdade e que tamén vos está causando un sentimento de rabia polo tanto están chegando ao voso interior sin intención si quera.
Pois ben o único que pretendía con estas poucas letrras e palabras era dicir que cultura e igual a sentimentos e que sen eles, por moita cultura que se cultive pouco froito se vai quitar dela, así que se algunha vez pensades ou botades de menos algo da vosa cultura, acordadevos de vós mesmos, ao fin e ao cabo é o único que nos pertence.