Maio sempre foi un mes moi galego

Supoño que a maioría de vos coñecedes a existencia dos maios pero outros moitos non teñen nin idea, sobretodo os nenos máis pequenos qué, co paso do tempo van perdendo estas bonitas costumbres que  marcaron a infancia de moitos, a miña por exemplo.
No meu antigo colexio a principios de cada mes de maio celebrábamos, e seguen celebrando, a festa dos maios. En Valdoviño consiste en encher de flores e verde de tulla uns soportes con formas de arbóres. Isto soen facelo os reinos máis pequenos. Porque os maiores crean unhas alfombras xigantes de pétalos no patio do colexio. Todo o colexio queda precioso e é moi entretenido. Ademáis a profesora de música ensina unhas cancións referentes ao maio e que, eu dende que son pequena aprendín e aínda non as esquecín. Un trociño da canción era:

                                                     "Maio, maio, vístete de crego 

                                                      castañín para mín. 

                                                      Levántate maio que xa non é cedo

                                                      e marcha pra casa que xa metes medo."

A parte desta había outras e sabíamolas todas. Para nós estas festas sempre foron unha actividade de entretemento e para recibir a chegada da primavera. Noutros lugares fanse outro tipo de celebracións aínda que sempre sempre teeñen que ver coas flores. Pero nalgún momento do pasado, como o que estamos estudando, foi un ritual que vai máis alá do recibimento da primavera, facíase para conseguir boas colleitas, festexar o bó tempo ou incluso podían ser ritos de fecundidade porque coa primavera nacen as flores das árbores froiteiras e polo tanto iso tamén ten un sentido metafórico hacia a fecundiade. 

Encantaríame poder vivir un deses momentos no pasado, uns campos xigantes, un pobo reunido, mulleres e homes cunhas coroas de flores naturales grandes e preciosas e os nenos xogando entre prados florecidos. E nun momento dado reunirse todos, grandes e pequenos e invocar aos Deuses respectivos para conseguir os nosos desexos de primavera ata que chegue o verán. Os castrexos celebraban outras chegadas das estacións, como o inverno, o carnaval, o día de defuntos...

Maio paréceme un mes bonito, galego e cheo de cambios ambientais que alegran ao pobo porque chove menos e calquera galego agradece iso. 

Pode que sexa casualidade que eu e máis os castrexos celebraran a chegada deste mes...pero tamén pode que se leve nos xenes. De calquera forma, maio é un mes moi galego por excelencia.

 

 

E se fora doutra maneira...?

A MOURA DO RÍO DOS GAFOS

O lugar máis profundo do río dos Gafos, coñecido por poza da Moura, ao pé das Brañas de Salcedo, onde o Mar da Presa, encoro do muíño de Cabanas, está relacionado á lenda dunha moura,  unha encantadora muller de loiros cabelos, auténtico ser mítico do noso país:
Contan os nosos vellos que hai moito, moito tempo, un labrego da parroquia, alindaba o seu gando nas Brañas, á beira do río dos Gafos. Coma nun soño, de súpeto xurdiu unha fermosa muller cuns cabelos dos que saía un resplandor de luz do Sol. A engaioladora dama adiantoulle que unha das súas vacas quedara preñada había pouco e que ía parir dúas fermosas crías, un becerro e mais unha pucha. A cambio dos bos presentimentos, a moura pedíulle ao gandeiro que lle chimpase a becerra na poza cando a vaca dera a luz.
Pasaron os meses, o animal pariu e, como xa dixera a moura, trouxo unha repoluda parella de becerros. Lembrou, daquela, o noso home, o trato pactado. Botou contas e reparou que, na feira, pagaríanlle mellor a becerra, polo que en lugar de botar na poza a femia, botou o macho. Nun pestanexo, as augas calmas argallaron un remuíño e do ollo da ola saíu unha grade de pau. Sentada nunha pena do río, apareceu a moura, recriminoulle ao labrego as súa falsedade, antes de desaparecer no río, díxolle que de cumprir co trato, teríao agasallado cunha grade de ouro.

E...agora ben. Que pasaría se esta fermosa muller en vez dunha moura, desas que os romanos denominaron "os outros" fora unha muller castrexa feita e dereita que non se andan con tonterías? Supoñamos que todo é exactamente igual pero en vez de aparecer unha moura e facer o trato con ela, é unha muller castrexa. Chegamos ata o punto en que a vaca do labrego ten dous fermosos becerros, un pucho e unha becerra. 

Pois ven, velaquí outro final alternativo para esta lenda: 

...Pasaron os meses, o animal pariu e, como xa dixera a castrexa, trouxo unha repoluda parella de becerros. Lembrou, daquela, o noso home, o trato pactado. Botou contas e reparou que, na feira, pagaríanlle mellor á becerra, polo que en lugar de botar na poza a femia, botou ao macho. De súpeto as augas comezaron a volverse turbias e facer unha especie de remuíño que sorprendeu moito ahora labrego. A muller castrexa apareceu na cúspide do remuíño e o home caeu ao chan do medo que tiña. A castrexa comezou a berrar "Non hai peor persoa qué a que traizoa a cociencia nin peor castigo morrer nas miñas mans". 

A muller comezou a tirarlle recipientes, que ela usaba para a recolección, e pedras para moer e facer o pan e empanadas. Todas estas cousas comezaron a petarlle na cabeza ao home ata que éste perdeu o coñecemento e morreu  cunha pila de pedras sobre el. 

Neste momento as augas do río calmáronse e a castrexa sumerxiuse de novo nas profundas augas. 

A  metafora desta lenda e que : NUNCA, PERO NUNCA, DEBEMOS TOCAR A MORAL NIN SUBESTIMAR A UNHA MULLER, E MENOS SE É CASTREXA. 

Descubrimento que non pasa por alto

Indagando na miña casa, conseguín atopar unha gran noticia que me gustaría compartir con todos vós e que ademáis ten toda a información necesaria para o tema tratado. Deixóa aquí:

Científicos galegos dan coa verdade sobre os petroglifos.

 Despois de máis de dous anos

investigando sobre os petroglifos, uns mozos universitarios atoparon

pezas clave na nosa prehistoria para configurar o significado 

dos mesmos. 

Grazas ao descubrimento de novos elementos en distintas partes de Galicia e tamén de países como Irlanda, a cal foi gobernada por Breogan, hoxe en día pódese afirmar que estes petroglifos son elementos para a alucinaxe, forman parte dunha técnica que os habitantes da época utilizaban para comunicarse co máis alá. 
Estes gravados conseguían que calquera dos nosos antepasados entrara nun estado de hipnosis polo cal podía comunicarse cos seus deuses e entrar nun novo mundo en vida. Non me sorprendería que co difícil que pode resultar a situación, algún deles xa non volvera e quedara extasiado polo resultado da alucinaxe. 
Grazas ao excelente traballo dos mozos ,que tiveron en conta factores históricos, crenzas, moitas lendas etc que enlazaron cos elementos verdadeiramente científicos e finalmente poden dar unha resposta verdadeira, non o afirman no seu 100% pero si no 90%. 
O curioso do pasado non son os elementos en si, que tamén, senón a maneira de usalos. Ninguén se imaxinaría que un gravado na rocha podería causar un efecto similar ao dalgunhas drogas a través da hipnosis dunha pitonisa actual ou dunha antiga "bruxa" da Idade Media, que coa relaxación e a concentración nos petroglifos poideras chegar a "outro mundo", como constatan textos atopados do primeiro historiador do mundo, Heródoto, os cales foron unha peza clave na investigación. 
En conclusión, isto supuxo un gran avance para a prehistoria galega xa que pola calidade do solo e o paso do tempo, non temos moitos máis indicadores sobre o noso pasado. 

      

O Chernobyl Galego

As Pontes de García Rodríguez
23 de abril, 2064.
Xa quedamos poucos. A maioría acabaron fuxindo, joder, non me extraña. Os que non temos a donde ir somos os que quedamos aquí. Fai seis meses eramos uns 150 non evacuados, pero algúns non puideron resistir máis e fóronse. Quizáis esa sea a mellor opción, pero a donde debemos dirixirnos?
Queren botarnos de aquí hacia ningún lado, somos unha especie de apestados radiactivos sen lugar a donde ir e só nos queda morrer aquí, porque non queda nada. As organizacións que suministraban comida e algo para o cobixo cada vez veñen máis de vez en cando e din que xa é demasiado tarde para calquera de nós, que levamos demasiado tempo aquí como para poder volver a sentir o que é respirar de verdade.
Non hai ninguén nun radio de 50 km e despois deses kilometros só están os que fuxiron en busca de esperanza, pero non creo que a atoparan, polo menos as noticias que chegan aquí non son de alento.
A min cada día doeme máis todo, a parte das queimaduras que me causou a explosión, sinto como me atrofio pouco a pouco, como parace que estou nunha cabina chea de raios que me penetran.
Cada hora que pasa vexo a realidad máis clara, non hai árbores, non hai verde, nin se quera hai a choiva que tanto nos identificaba, agora é aceda e cada vez que chove destrúese un pouquiño máis, se cabe, todo o que nos rodea. Calquera signo de vida é destruído por esta merda de choiva ou polo simple feito de que esta terra xa está feita para morrer e tardará miles de anos en poder recompoñerse, ser fértil e volver a vestirse de verde.
Se houberamos pensado dúas veces o que podía pasar, se pensaramos un pouco máis na vida e non no carto, se non viviramos por e para a economía e tiraramos un pouquiño máis do noso... quizais nada disto houbera pasado, quizáis agora ainda existira o pobo anegado polo "lago artificial máis grande de Europa", pero tarde píamos, como dicía miña avoa.
Non hai solución, xa non, non para nós nin para a nosa terra.