A memoria do pasado

O ciclo da vida, nacer, vivir e morrer, e mentres vivimos pensamos, agrupamos e recordamos.
Pero que pasaría se a "memoria a longo prazo desaparecera".
Non é complicado e menos co ritmo que levamos, as enfermidades dos nosos maiores son,cada vez máis, de tipo crónico e o que son vellos, en Galicia non faltan.
Así que se lle botamos un pouco de imaxinación e a vista a diante poderíase dicir que se a poboación segue avellentándose, enfermidades como o alzheimer será o único que se manteña vivo nas nosas mentes.

E se vas pola rúa e non sabes onde estás?
E se ves aos teus netos e non os coñeces?
E se queres pensar, e non sabes?
E se che din que tes oitenta anos e non o sabes?
E, sobre todo, se todo o mundo está coma ti?

Que sería a verdade e que non? Que poderíamos facer nós para evitalo, se en verdade o único que temos son vellos sen memoria e historias revoltas nas mentes dun e doutros.

Isto sería algo similar a estar cantando unha canción e ir esquecendo partes da letra ata chegar a esquecer ata o ritmo. Aínda así, sempre din que o último que se esquece son os recordos máis antigos, por iso todos seríamos como nenos enrrugados, cheos de felicidade e tristeza no noso interior, sen saber dela.
Quizais ese sería o momento no que chegaríamos ao país de nunca xamais, porque viviríamos e morreríamos como almas cheas e vacías ao mesmo tempo.

Nin  se quera os máis fortes se poderían escapar diso, e cos máis fortes refírome a empresas que nos absorven a vida. Así, nese momento sería no único no que estaríamos todos nas mesmas condicións.
Se non hai memoria viva, non hai débedas, non hai privilexios nin castigos.
Non hai clases medias, nin baixas, nin altas, nin gordas nin flacas porque ninguén sabería o que iso significa.
E diredes vós, e os nenos?
Os nenos tampouco non poderían entender nada polo simple feito de que o alzheimer adáptase ao noso corpo como o fixeron outros aspectos físicos, como a desaparición da cola.
Con isto quero dicir que o alzheimer non afectaría unicamente a señores de 80 anos senón que cada vez empezaría a unha idade máis temperá, así os pais deses nenos tampouco recordarían nada e polo tanto serían nenos horfos de coñecementos, de verdade, de vida.

Isto, a vez que imaxinativo e posible se nós, os novos, non lle poñemos remedio. As taxas de natalidade deben aumentar para que isto non suceda e así liberarnos de todo esquecemento.

A mirada fixa do planeta

Dende o ano 2000 a poboación en Galicia sofreu un proceso de avellentamento que a levou á morte da terra.

As taxas de natalidade descenderon e as de mortalidade tamén, polo o resultado é:

NINGUÉN NAS RÚAS

NINGUÉN NOS PARQUES

NINGUÉN NA COCIÑA DE XOGUETE

NINGUÉN NO TALLER DO COCHE DE PLÁTICO

NINGUÉN CHORANDO TRAS UNHA CAÍDA

NINGUÉN PEDINDO A TETA DA SÚA NAI.

NINGUÉN POR NINGURÉS.

Pero sempre din que para todo regra hai unha excepción que a confirma. Ninguén agás os vellos nos xeriatricos de mala morte, exacto, morte,  como o obxectivo ao que camiñan todas estas persoas presas das costas, da prostata e atadas a mil cadeas con nomes de enfermidades do que son, vellos. 

Isto chegou ao punto de desaparecer a vida humana no territorio galego. Cara o 2050 xa non había rastros dos seres humanos en Galicia, só quedaban os ceminterios cheos de almas mortas e de corpos comidos polos vermes. 

Os galegos máis "novos" fuxiron de aquí porque senón había traballo, quedarse aquí, non tiña razón de ser. Os que non fuxieron, morreron co tempo, todos eran persoas maiores que podían abastecerse cos seus propios cultivos pero cando a un lle chega a hora xa non hai pataca que o salve. Por iso, chegou un momento no que Galicia converteuse nun lugar inóspito e deserto, non de auga, senón de persoas. 

Este feito non tivo repercusións para o resto do mundo, non causou furor, nin moito menos converteuse nalgo importante para o universo. Pero eu sempre estudei que cando o mundo sufrira a desertización un dos únicos lugares do planeta que podería seguir tendo auga doce sería Galica, e foi nese momento, cara 2058 cando todos os ollos do planeta volvero a mirar cara a nosa terra.

Como era de esperar África quedou desértica, de auga e de persoas, os que non morreron cruzaron o estreito ou lanzaronse en pateras cara o inmeso mar porque alí, neses ollos de madeira que flotaban sobre o mar, íballes a vida.
Logo afectou a América e finalmente a Asia e a Europa. Só os nosos escasos 30000km cadrados estaban salvados. A causa do despoboamento durante os 40 anos anteriores, os acuiferos, pozos e demais embalses tiveron tempo a aumentar a súa capacidad e grazas a iso Galicia recibiu a mirada que nunca a observara con tanto repouso.

Cambio de papeis

Hoxe na clase de "historia da nova era" a profesora explicou a través de videos e os seus propios coñecementos un feito moi importante que quixo cambiar o rumbo do mundo. Deste feito tiñamos que facer un resumo, e eu fixen este: 

No ano 2165 o mundo xa non era como 50 anos antes, no 2015. De feito o panorama mundial virouse como o fai unha tortilla española na sartén. Neste ano, houbo un Martín Luther King de raza blanca e, moi importante, galego que foi o defensor dos dereitos do home xa que Europa e América do norte estaba sometida ás decisións das empresas multinacionais de África, Asia e Sudamérica. Este home foi Xacobe Ferreiro nado en Pontevedra e gran amante da historia. Fixo público o seu discurso en defensa dos dereitos humanos o 17 de maio do 2065 na cidade onde naceu e morreu oito meses despois, tras ser buscado polos as máximas autoridades por toda Galicia durante ese tempo. Algúns extractos que se conservan do texto son os senguintes: 

"Estou contento por reunirme hoxe con vos, día que pasará a historia como unha das maiores demostracións de liberdade da historia da nosa nación [...] Teño un soño, o meu soño e que todos volvamos a ser iguais en dereitos e liberdades. Non creo que sexa diferente a un negro, a un mulato ou a un asíatico, e que só polo feito de ter a pel clara convírtame en exclavo de nacemento. Que só por ter a pel clara meus fillos non poidan ir a escola, non poidan xogar con nenos negros e a súa única obriga sexa ir traballar as fábricas de grandes empresas orientais por un salario que non chega nin para comer durante oito días seguidos. 

Agora é o tempo de cambiar a situación, non de dar outro cambio de papeis ao mundo, senón de por primeira vez na historia do mundo, igualar aos seres humanos no que son, homes e mulleres libres e con dereitos fundamentais. 

Parece que ao longo que todos os anos da historia non se puideron eliminar as diferenzas raciais e que agora, a poboación branca está pagando todos os anos de sufrimento que causou ao resto de razas. 

Agora somos nos os pobres, os explotados, os utilizados, os escravos, os inmigrantes, os ladróns e en conclusión "a mala xente". 

Penso que o sentido do universo estanos a dicir: ESTIVOCHE BEN! 

A pesar diso, a pesar do comportamento dos nosos antepasados, quérome dirixir a todos os nosos "xefes" aos que estamos sometidos que: os homes actuais non temos culpa do vivido no s.XX nin tampouco da primeira metade do s.XIX. Nós só estamos pagando a débeda que os nosos ancestros tiñan con vós e por iso pido piedade, pido que me escoitedes e que se corra a voz de que non podemos seguir vivindo así. 

Que eu teño un soño, e o meu soño é saír a rúa e camiñar cinco quilómetros sen que me chamen "branco de merda". [...]"

Trala publicación do discurso clandestinamente non se conseguiu nada, galegos inocentes foron asasinados pola suposta cooperación con Xacobe e por ter as súas ideas que moitos din que lle viñan nos xenes, nas súas raíces.

Tiveron que pasar 30 anos ata que por primeira vez na historia, TODOS sexamos iguais como é hoxe en día que como espero que siga sendo durante o resto da nosa existencia, porque por fin o ser humano fixo un bó uso da razón, por fin eliminou os oceános que separaban aos continentes e por fin creouse unha única raza, a humana.

ORCNAC

Nun acto de desesperación e porque xa non sei de que máis falar sobre este tema teño que tomarme ao pé da letra este dito: Ante situacións desesperadas, medidas desesperadas.

Vou falar do cancro, que aínda que non lle veades moito sentido neste tema, pois forma parte do meu ADN. Sería maravilloso que non fora así pero por desgraza éo e hai que aprender a convivir con iso.

O cancro é unha das palabras que, actualmente, está na boca dos medios de comunicación de masas case tanto como "CRISE" e...por algo será. Dende un tempo para aquí está enfermidade é sufrida por miles de persoas e cada vez máis, o número aumenta e para moitas persoas, as posibilidades diminúen.
Na miña familia, dúas persoas o sufriron e ao fin e ao cabo, sófreno porque como din elas: o cancro non se cura nunca, convértese en algo crónico.
Posiblemente non o entendades e digades que todo mentira, que sí que se cura e volves a estar sano, pero isto non é así e elas sabeno ben.
Falo deste tema porque Manolo pediu que tratáramos a nosa historia, a da nosa familia e isto forma parte dela. Pero non só da miña, senón de moitísimas máis.
Actualmente a organización máis importante nos temas oncolóxicos en Galicia é o Centro Oncolóxico de Galicia  que se creou no 1987. Eu pregúntome: e antes dese momento que facían os afectados?  É certo que en España a Asociación Española Contra el Cáncer creouse no 1953 pero non tiña os mismo propósitos que actualmente que son axudar, protexer e intentar mellorar os medios para loitar contra esta enfermidade. Antes bastaba con poder detectar e intentar operar as persoas.

Familia de terras

Se hai algún tópico de Galicia coñecido por todos é que aquí so hai vacas e monte.
Quen crea iso recomendolle que vaia ler uns poucos libros e despois de darse unha voltiña por aquí, que veña e o repita.
Obviamente non é para nada certo pero non podemos negar que no primeiro terzo do século XX máis do 70% da poboación galega vivía do campo. Meus avós non foron menos e por iso, os catro, tanto os da parte da miña nai coma os do meu pai traballaron parte da súa vida labrando terras.
Un dos meus avós tivo a oportunidade de deixar a terra para poñerse a traballar de barrendeiro polas rúas e máis tarde tivo que marchar como moitos miles de galegos a Alemaña.

Meu avó chamábase Gumersindo Hermida Rodríguez, naceu o 19 de marzo de 1927, en plena ditadura de Primo de Rivera, viveu a Guerra Cívil, a ditadura franquista, a época de transición e a democracia. Pódese dicir que era mellor cun libro de historia actual e que, por suposto, tiña moitísimas máis anecdotas e historias interesantes na súa mente.
Casou coa miña avóa o 17 de agosto de 1954 e tiveron 5 fillos, entre eles, miña nai.
El traballou de barrendeiro, como xa dixen, e emigrou a Alemaña no 1965 para conseguir cartos para a familia.
Alí traballou de encofrador, a súa labor era preparar a fundición dos pilares dunha casa ou edificio para construíla.
Viveu en Selva Negra onde traballou na construcción dun hospital e tivo que vivir nuns barracóns construídos especificamente para os traballadores.

(Clínica de Selva Negra no 1985)

É unha zona de montaña onde as condicións son moi dificiles actualmente así que non me imaxino como serían naquel tempo. Por sorte, volveu no ano 1967 e despois diso xa non volveu a marchar.
Isto é todo o que puiden recuperar desdes anos en Alemaña porque non quedan fotos nin cartas e só puiden sacar información da memoria da miña avoa, outro gran libro de historia.

O peso do pasado

Cando nacemos sempre recibimos montóns de visitas, aínda que nós non nos enteramos de nada e só cumprimos tres funcións: comer, facer as nosas necesidades e durmir.

Non entendo porque as señoras con moño que nos ven pola rúa cando somos bebés de menos de dous meses paranse coas nosas nais e pais e din: Parecese moito ao seu pai...ou a súa nai. En realidade ao único que nos parecemos con poucas semanas de vida é a un verme, e isto é así. 

Recordo que meu avó sempre o dicía e con toda a razón do mundo, de feito eu hoxe en día non me parezco fisicamente nin a meu pai nin a miña nai. A saber de onde saín según este tipo de señoras.

Máis adiante, cando xa medras un pouco, camiñas, falas e les hai as míticas avoas que che din: Eres coma  túa nai. E ti, con oito anos que tes, quedaste pensativa: a saber a que se referiría con iso se eu só estaba chorando porque non me deixaban subir a árbore e ata que subín e caín no parei. 

Co paso dos anos comezas a decatarte de que sí, de que eres coma túa nai, coma teu pai, coma a túa prima e como o avó. Que o teu interior, a túa personalidade e a túa mente están formadas de cachiños de todas esas persoas que forman o teu ADN, e que a súa vez ti podes formar o ADN dos teus irmáns ou primos e que ao final o: eres como teu pai é unha verdade como unha catedral. 

Por iso, hoxe me pregunto:

¿Por qué son tan testaruda?

¿De onde ven o meu nome?

¿Que pensamentos me levaron a construír as miñas ideoloxías?

¿Por qué agora ofrezo yogures, froito ou flan aos meus invitados?

¿Por qué sei rezar o rosario se eu non creo en Dios?

Se me poño a cavilar un pouco teño resposta para case todo, de feito creo que se todos nos poñemos a pensar por qué motivos somos como somos encontraremos resposta.

Din que, de tal pau tal astela, e iso é o que pasou, que miña nai foi, é e seguirá sendo a persoa máis testaruda despois de min. Eu non teño nada que ver con que me pasara o mal xenio e a cabezonería, todo foi culpa do ADN.

O que non foi culpa do ADN foi o meu nome, Elisa. Podería ser Marta, Carmen, Laura ou calquer outro nome que os meus pais tiñan pensados, pero foi Elisa porque miña bisavóa chamábase así e cando meu pai me veu cos ollos abertos dixo que eran idéticos aos da súa avóa a que ese tiña que ser o meu nome, e así quedou, un ollos que me deron nome e que estou moi orgullosa de levar. 

O dos meus pensamentos xa é outro tema ven distinto, cando era pequena eu sempre estaba co meu padriño, era entón cando viamos documentais xuntos de todo tipo: cociña, mecánica, de animais, de vexetais...pero a min os que máis me gustaban eran os de historia e supoño que ver tantos puntos de vista diferentes fan que ao final poidas quitar unha conclusión propia que se converte no teu pensamento.

As última preguntas que me fixen a min mesma son máis banais pero super importantes para min, Todo ten que ver coa miña querida e adorada avoa. Como calquera outra non podemos acabar de comer sen un postre e os postres na súa casa eran sempre os mesmos porque ela dí que "fame xa a pasei nos meus tempos", así que eu collín a costume de ofrecer a canto invitado teña esas tres cousas. Iso tamén é o meu ADN.

Podería extenderme moito máis, facerme miles de preguntas que forman o que son eu hoxe en día pero creo que esta frase o resume todo: SOMOS O QUE SOMOS POLO PESO DO PASADO. 

tatara tatara tatara TA

Manuela.
Ese houbera sido o meu nome se miña nai lle houbera feito caso ao meu pai. Ao final tocoume Elisa porque miña bisavóa chamábase así, tamén o elixiu meu pai.
Un día ocorreuseme preguntar porque a elección era Elisa ou Manuela e meu pai contesteume que Manuela era o nome da miña tataravóa e por iso era un posible nome.
Obviamente, eu non a cheguei a coñecer nunca pero ese día que preguntei contaronme algunhas cousas dela e a verdade e que non comprendín moi ben o que podía significar todo o que ela vivira.
Cando vin unha foto súa entendino todo mellor, a súa mirada trasmitíame moitas máis cousas que calquera historia, conto ou lenda dela podería significar para min.
O primeiro no que me fixo cando coñeco a alguén é na súa mirada, e pode soar típico pero é así. Aínda así hai un pequeno mátiz porque toda a xente se fixa nos ollos pero eu fíxome nas miradas que para min é o único camiño para chegar ao interior dunha persoa.
Non sabemos cando naceu nin morreu pero facendo cálculos tivo que nacer hacia o 1880

Aquí ela ten entre 60 e 70 anos e este aspecto e de alguén bastante máis maior pero o seu pequeno sorriso é máis inocente que ca o de algún adulto. Esta claro que nesa
época o tempo pasaba por enriba da xente dando fortes pasos e deixaba as súas pegadas no rostro das persoas, a Manuela pasaballe iso.

Ter seis fillos no 1900 non era nada fácil e menos se o teu marido morre ao pouco de nacer estes nenos.
Podedes ver nos seus ollos o paso da Guerra de Cuba , da Dictadura de Primo de Rivera , da Segunda República, da Guerra Cívil e da Dictadura Franquista?

Non sei se ela sería republicana ou falanxista, porque na época ou eras dun bando ou eras doutro. O que creo é que ela tivo que vivir todo aquilo, as cartillas de racionamiento para a alimentación, que os seus irmás tiveran que loitar en bandos diferentes e nin se quera o fixeran por elección quizáis ou lle morrera un irmá, un pai ou un curmá na guerra.
A expresión dos seus ollos non mostra o contrario e a ver quen pode levar a contraria ao nivel de sinceridade máis extrema, unha mirada e un extraño sorriso.
Mirandoa detenidamente a min tenme un certo parecido ao cadro de Leonardo Da Vinci, a Mona Lisa. Isto non o digo nada máis que para darlle un pouco de humor ao asunto xa que me parece unha fotografía bastante mística.
Se lle tapamos os ollos parece que ri, pero se lle tapamos a boca parece que está chorando, podedes velo? bueno, máis ben sentilo.
Para min esta entrada está chea de sentimento e gran historia.

O que non vai de vivo, vai de morto.

Aquí vos deixo o último video que se me ocurreu facer. Decidín poñerme na pel dunha irmandiña e este foi o resultado de contar unha historia dunha maneira un pouco diferente. 

Bazán contra o convenio

Galicia ceibe, palabras que se me veñen á mente cada vez que teño que facer unha entrada. 

Busquei en internet, fun a biblioteca do meu concello e, francamente, non atopei nada que me chamara a atención, nada que fora suficiente para min como para crear algo que merecese a pena ler. Non sei se isto valerá a pena pero para min é máis valioso que calquera información que puidera atopar nos libros, revistas ou periodicos. 

Pensaba que para atopar algo especial debería irme ao pasado máis pasado que coñezo, aos Irmandiños, ao Medulio ou algo así. 

Inocente de min, non sabía que unha historia especial gardabáa alguén con meu apelido, ou máis ben, eu tiña o seu apelido. Esta historia non trata da revolución industrial ou da rebelión do pobo contra os nobles, senón que trata o rexeitamento de Bazán por firmar o convenio das factorias dos traballadores. 

Quén ma contou foi miña nai porque, cando se produciu unha manifestación en contra do convenio, ela estaba alí e só tiña 15 anos. 

"Todo sucedeu un 10 de marzo de 1972, os traballadores de Bazán chegaron aos seus traballos e non se podía entrar porque o día anterior foran expulsados de alí pola policía. Os obreiros decidiron dirixirse á factoria de Astano para buscar apoio doutros traballadores e alí o paso estaba cortado pola Policía Nacional. 

A policía cargou contra os traballadores a balazos e os obreiros defendéronse con pedras, morreron dúas personas, Daniel e Amador e outras moitas resultaron heridas.

Eu cheguei a Ferrol sobre as nove da mañá e na plaza de España atopei a moreas de homes dicindo: HAI QUE MATALOS!

Non entendía nada porque de todo o que che contei entereime máis tarde. Tiven moito medo, crucei a plaza a toda pastilla e funme para o meu traballo que de principio abreu, pero a media mañá viñeron os piquetes a cerrar todos os negocios. 

A cidade paralizouse, non había coches de liña, non había taxis nin trenes. Non había maneira de entrar nin sair de Ferrol. Tampouco sabíamos nada, a radio non dicía nada e a xente das aldeas coma miña nai estaba moi preocupada porque tiña en Ferrol un home, unha filla e un fillo dos que non sabía nada.

Nunca pasei tanto medo coma ese día, aquilo parecía o principio dunha guerra, ou polo menos do que eu concibo como guerra, só había homes a berros e con moita rabia. 

Meu pai veu a por min e polo meu irmán, que estaba no instituto, e chamou a un taxi de Valdoviño que dixo que só podía chegar ata As Sindicales, que de ahí non pasaría porque non se sabía o que había no centro. 

Fumos andando ata As Sindicales e alí collemos o taxi e volvemos á casa, no camiño encontramos a miña nai andando pola carretera, viña na nosa busca. 

Non podo recordar nada máis dese día, o medo que pasei, a angustia que vivín e as verdadeiras revoltas galegas que eu descoñecía." 

Sempre nos din que Galicia é sumisa, 

que en Galicia non houbo guerra, pero porfavor,

que llo pregunten á miña nai. 

Revoltas grandes ou pequenas que van marcando

a nosa terra e tamén á nosa xente. 

Instrumento de labranza de folla curva, grosa e forte co mango máis longo ca o da fouciña

Coñecedesme. Sabedes qué son, o que represento e o que fun fai anos. 

Non, probablemente non estea nas vosas casas pero sí nas dos vosos avós ou bisavós. Nun tempo fun moi importante, agora moitos levan un amuleto da sorte consigo que nunca poden deixar na casa, pois cara o 1922 ningún labrego podía saír sen min da súa casa. 

Recordo aqueles tempos en Sobredo nos que fun un arma, cando seguei brazos e pernas e fendinlle a cabeza a señoritos feudais, o meu dono collíame con rabia, con ganas de loitar e abofé que loitamos. 

Unhas mans fortes e rudas suxeitábanme, alzáronme no aire e escoitei como alguén pronunciaba as verbas de Basilio Álvarez. Él nomeabame, non teño un recordo nítido pero lembro que dícía: 

"Os nosos campesiños apercibíronse de que a fouce tanto tronza a herba como serve pra espantar o capataz e que á dinamita cústalle máis esnaquizar a pedra viva que os edificios carcomidos" 

Que orgullosa me sentín nese momento, sabía que valía pra loitar aínda que os señoritos nunca creran en min, eles enfrentábanse ao meu dono coas armas de fogo máis modernas do momento e eu alí estaba, empuñada por un home que levaba toda a vida traballando comigo e con máis azadas, intentado pagarlle as rendas aos señores das terras, con cinco fillos que criar e sen saber que ía a ser do seu futuro. A ocasión merecíase descargar toda esa rabia e facer dela anacos cos nobles que nos reprimían. 

Nunha mañá fría de novembro tivo lugar o enzarzamento, soaban as campás coma se estiveran loucas e sen ningún control, de feito pregunteilles que era o que sucedía e nin contestaron, convertéronse nunhas maleducadas ou quizáis tamén estaban fartas das miñas estúpidas preguntas, sempre me contaban quen morría pero aquel, non debía de ser o seu día. Erguéronme, saín ao frío, iba empuñada, moita velocidade, demasiada velocidade, caín, colléronme e de súpeto estaba con moitas coma min, todas iguais, asustadas coma os nosos donos pero con ganas de acabar con todo aquilo do que estábamos fartos. A rabia das persoas eran tan grande que ata chegaba aos obxectos coma nós, digno de admirar. 

Dende o alto vin coma un exército da garda cívil achegábase, estremécinme pero fun a por todos eles. 

Un paso, dous, tres, a cada paso a rabia aumentaba como tamén o medo. 

Coma quen non o espera, disparos, disparos indiscriminados por todos lados. Seguín adiante, caeron ao meu lado varios, pero eu seguín e enfronteime como puiden a aquela que se ría, chamábana escopeta, nunca vira unha igual, era rara, tiña a boca aberta e mireira desafiante durante unha milésima de segundo logo o seu dono golpeou ao meu con ela na cabeza, fendeulla e o meu amado dono labrego e eu comezamos a dar pasos torpes, pasos de baile desorientados que acabaron por tumbarnos no chan, ata que non sei moi ben como, da boca da puta escopeta saiu unha boliña negra, puiden ver como saía a cámara lenta de alí, como voaba hacia a dirección que o señor marcara, como directamente se introduciu na cabeza do meu amo. 

Chorei, chorei ríos de sangue, as mans rudas que sempre me suxeitaran perderon toda a forza e quedei deitada no chan, coma el. Quedei alí, toda a tarde, toda a noite chorando, a el levárono e deixei de chorar. Xa non tiña nada, estaba soa pero non podía permitir que iso me vencera, comecei a pensar en todos os homenaxes que me fixeran. 

Como o símbolo da bandeira comunista ou cando Cabanillas escribiu un poema no que me nomeou e fun símbolo de loita novamente, reciteino.

É noite e a lúa

seus raios desfía.

¿Qué é aquelo que-en medio

da eira rebrila?

¿Qué é aquelo que loce

como unha estreliña

e fái que o labrego

tembrando se espila?

¡Das xentes do embargo

librada á rapiña,

no chan, unha fouce

quedóu esquecida!

O probe paisano,

erguéndose axiña,

a fouce recolle

como unha reliquia;

e o mesmo que fora

aquela filliña

que Dios lle levara,

xa a arrolla xa a bica,

rosmando antre dentes:

¡Ou fouce bendita,

xa séi o que queres!

¡Que faga xusticia!

Non sei canto tempo estiven lembrando, iso non o recordo, que irónico.

Despois de xa estar cansa de tanto pensar sentín como unhas mans suaves e pequenas agarrabanme, levantabanme e escoitei: Mira mamá voume quedar isto para facer como os veciños, vou loitar para facer xustiza. 

O único que nos pertence

Despois de moito cavilar e darlle voltas a diferentes ideas, quédome como empecei, sen nada. Non é que non haxa dirversas maneiras de expresar a cultura galega é que non encontro a que me define plenamente. O teatro, o cine, a música, a pintura, a escultura e incluso a aquitectura poderían formar parte de min, formar parte de cada un de nós.
Penso que chegada a esta última entrada de Galcia Culta poido, e gustaríame, sacar unha conclusión.
Ademáis de todas estas formas ás que pode adaptarse a cultura galega, penso que cultura tamén somos nós, quero dicir, se o pensamos ben o que un fai reflexa quen é un e por iso cada proxecto que sae de nós somos nós adquirindo novas formas. Non me comparedes estas dúas frases coa metafísica de Aristóteles ou a teoría das ideas de Platón, pero quero con poucas palabras facervos pensar un pouco.
Cada unha das entradas que fixen trataron sobre temas diferentes pero ao fin e ao cabo non son só temas senón tamén persoas que é a donde quero chegar eu, ás persoas, e como eu o resto de actores, actrices, pintores, escultores, directores, arquitectos e músicos do mundo, porque o importante ven a ser iso, crear un sentimento a alguén.
Xa, xa, xa..agora me diredes que non, que a moitos o que lles importa son os cartos que levan no peto, como diría miña avóa, pero a todos os que pensades iso a verdade e que tamén vos está causando un sentimento de rabia polo tanto están chegando ao voso interior sin intención si quera.
Pois ben o único que pretendía con estas poucas letrras e palabras era dicir que cultura e igual a sentimentos e que sen eles, por moita cultura que se cultive pouco froito se vai quitar dela, así que se algunha vez pensades ou botades de menos algo da vosa cultura, acordadevos de vós mesmos, ao fin e ao cabo é o único que nos pertence.

Chanfaina de filmes

Disfrutade o video e espero que vos guste :)