Cambio de papeis

Hoxe na clase de "historia da nova era" a profesora explicou a través de videos e os seus propios coñecementos un feito moi importante que quixo cambiar o rumbo do mundo. Deste feito tiñamos que facer un resumo, e eu fixen este: 

No ano 2165 o mundo xa non era como 50 anos antes, no 2015. De feito o panorama mundial virouse como o fai unha tortilla española na sartén. Neste ano, houbo un Martín Luther King de raza blanca e, moi importante, galego que foi o defensor dos dereitos do home xa que Europa e América do norte estaba sometida ás decisións das empresas multinacionais de África, Asia e Sudamérica. Este home foi Xacobe Ferreiro nado en Pontevedra e gran amante da historia. Fixo público o seu discurso en defensa dos dereitos humanos o 17 de maio do 2065 na cidade onde naceu e morreu oito meses despois, tras ser buscado polos as máximas autoridades por toda Galicia durante ese tempo. Algúns extractos que se conservan do texto son os senguintes: 

"Estou contento por reunirme hoxe con vos, día que pasará a historia como unha das maiores demostracións de liberdade da historia da nosa nación [...] Teño un soño, o meu soño e que todos volvamos a ser iguais en dereitos e liberdades. Non creo que sexa diferente a un negro, a un mulato ou a un asíatico, e que só polo feito de ter a pel clara convírtame en exclavo de nacemento. Que só por ter a pel clara meus fillos non poidan ir a escola, non poidan xogar con nenos negros e a súa única obriga sexa ir traballar as fábricas de grandes empresas orientais por un salario que non chega nin para comer durante oito días seguidos. 

Agora é o tempo de cambiar a situación, non de dar outro cambio de papeis ao mundo, senón de por primeira vez na historia do mundo, igualar aos seres humanos no que son, homes e mulleres libres e con dereitos fundamentais. 

Parece que ao longo que todos os anos da historia non se puideron eliminar as diferenzas raciais e que agora, a poboación branca está pagando todos os anos de sufrimento que causou ao resto de razas. 

Agora somos nos os pobres, os explotados, os utilizados, os escravos, os inmigrantes, os ladróns e en conclusión "a mala xente". 

Penso que o sentido do universo estanos a dicir: ESTIVOCHE BEN! 

A pesar diso, a pesar do comportamento dos nosos antepasados, quérome dirixir a todos os nosos "xefes" aos que estamos sometidos que: os homes actuais non temos culpa do vivido no s.XX nin tampouco da primeira metade do s.XIX. Nós só estamos pagando a débeda que os nosos ancestros tiñan con vós e por iso pido piedade, pido que me escoitedes e que se corra a voz de que non podemos seguir vivindo así. 

Que eu teño un soño, e o meu soño é saír a rúa e camiñar cinco quilómetros sen que me chamen "branco de merda". [...]"

Trala publicación do discurso clandestinamente non se conseguiu nada, galegos inocentes foron asasinados pola suposta cooperación con Xacobe e por ter as súas ideas que moitos din que lle viñan nos xenes, nas súas raíces.

Tiveron que pasar 30 anos ata que por primeira vez na historia, TODOS sexamos iguais como é hoxe en día que como espero que siga sendo durante o resto da nosa existencia, porque por fin o ser humano fixo un bó uso da razón, por fin eliminou os oceános que separaban aos continentes e por fin creouse unha única raza, a humana.

ORCNAC

Nun acto de desesperación e porque xa non sei de que máis falar sobre este tema teño que tomarme ao pé da letra este dito: Ante situacións desesperadas, medidas desesperadas.

Vou falar do cancro, que aínda que non lle veades moito sentido neste tema, pois forma parte do meu ADN. Sería maravilloso que non fora así pero por desgraza éo e hai que aprender a convivir con iso.

O cancro é unha das palabras que, actualmente, está na boca dos medios de comunicación de masas case tanto como "CRISE" e...por algo será. Dende un tempo para aquí está enfermidade é sufrida por miles de persoas e cada vez máis, o número aumenta e para moitas persoas, as posibilidades diminúen.
Na miña familia, dúas persoas o sufriron e ao fin e ao cabo, sófreno porque como din elas: o cancro non se cura nunca, convértese en algo crónico.
Posiblemente non o entendades e digades que todo mentira, que sí que se cura e volves a estar sano, pero isto non é así e elas sabeno ben.
Falo deste tema porque Manolo pediu que tratáramos a nosa historia, a da nosa familia e isto forma parte dela. Pero non só da miña, senón de moitísimas máis.
Actualmente a organización máis importante nos temas oncolóxicos en Galicia é o Centro Oncolóxico de Galicia  que se creou no 1987. Eu pregúntome: e antes dese momento que facían os afectados?  É certo que en España a Asociación Española Contra el Cáncer creouse no 1953 pero non tiña os mismo propósitos que actualmente que son axudar, protexer e intentar mellorar os medios para loitar contra esta enfermidade. Antes bastaba con poder detectar e intentar operar as persoas.

Familia de terras

Se hai algún tópico de Galicia coñecido por todos é que aquí so hai vacas e monte.
Quen crea iso recomendolle que vaia ler uns poucos libros e despois de darse unha voltiña por aquí, que veña e o repita.
Obviamente non é para nada certo pero non podemos negar que no primeiro terzo do século XX máis do 70% da poboación galega vivía do campo. Meus avós non foron menos e por iso, os catro, tanto os da parte da miña nai coma os do meu pai traballaron parte da súa vida labrando terras.
Un dos meus avós tivo a oportunidade de deixar a terra para poñerse a traballar de barrendeiro polas rúas e máis tarde tivo que marchar como moitos miles de galegos a Alemaña.

Meu avó chamábase Gumersindo Hermida Rodríguez, naceu o 19 de marzo de 1927, en plena ditadura de Primo de Rivera, viveu a Guerra Cívil, a ditadura franquista, a época de transición e a democracia. Pódese dicir que era mellor cun libro de historia actual e que, por suposto, tiña moitísimas máis anecdotas e historias interesantes na súa mente.
Casou coa miña avóa o 17 de agosto de 1954 e tiveron 5 fillos, entre eles, miña nai.
El traballou de barrendeiro, como xa dixen, e emigrou a Alemaña no 1965 para conseguir cartos para a familia.
Alí traballou de encofrador, a súa labor era preparar a fundición dos pilares dunha casa ou edificio para construíla.
Viveu en Selva Negra onde traballou na construcción dun hospital e tivo que vivir nuns barracóns construídos especificamente para os traballadores.

(Clínica de Selva Negra no 1985)

É unha zona de montaña onde as condicións son moi dificiles actualmente así que non me imaxino como serían naquel tempo. Por sorte, volveu no ano 1967 e despois diso xa non volveu a marchar.
Isto é todo o que puiden recuperar desdes anos en Alemaña porque non quedan fotos nin cartas e só puiden sacar información da memoria da miña avoa, outro gran libro de historia.

O peso do pasado

Cando nacemos sempre recibimos montóns de visitas, aínda que nós non nos enteramos de nada e só cumprimos tres funcións: comer, facer as nosas necesidades e durmir.

Non entendo porque as señoras con moño que nos ven pola rúa cando somos bebés de menos de dous meses paranse coas nosas nais e pais e din: Parecese moito ao seu pai...ou a súa nai. En realidade ao único que nos parecemos con poucas semanas de vida é a un verme, e isto é así. 

Recordo que meu avó sempre o dicía e con toda a razón do mundo, de feito eu hoxe en día non me parezco fisicamente nin a meu pai nin a miña nai. A saber de onde saín según este tipo de señoras.

Máis adiante, cando xa medras un pouco, camiñas, falas e les hai as míticas avoas que che din: Eres coma  túa nai. E ti, con oito anos que tes, quedaste pensativa: a saber a que se referiría con iso se eu só estaba chorando porque non me deixaban subir a árbore e ata que subín e caín no parei. 

Co paso dos anos comezas a decatarte de que sí, de que eres coma túa nai, coma teu pai, coma a túa prima e como o avó. Que o teu interior, a túa personalidade e a túa mente están formadas de cachiños de todas esas persoas que forman o teu ADN, e que a súa vez ti podes formar o ADN dos teus irmáns ou primos e que ao final o: eres como teu pai é unha verdade como unha catedral. 

Por iso, hoxe me pregunto:

¿Por qué son tan testaruda?

¿De onde ven o meu nome?

¿Que pensamentos me levaron a construír as miñas ideoloxías?

¿Por qué agora ofrezo yogures, froito ou flan aos meus invitados?

¿Por qué sei rezar o rosario se eu non creo en Dios?

Se me poño a cavilar un pouco teño resposta para case todo, de feito creo que se todos nos poñemos a pensar por qué motivos somos como somos encontraremos resposta.

Din que, de tal pau tal astela, e iso é o que pasou, que miña nai foi, é e seguirá sendo a persoa máis testaruda despois de min. Eu non teño nada que ver con que me pasara o mal xenio e a cabezonería, todo foi culpa do ADN.

O que non foi culpa do ADN foi o meu nome, Elisa. Podería ser Marta, Carmen, Laura ou calquer outro nome que os meus pais tiñan pensados, pero foi Elisa porque miña bisavóa chamábase así e cando meu pai me veu cos ollos abertos dixo que eran idéticos aos da súa avóa a que ese tiña que ser o meu nome, e así quedou, un ollos que me deron nome e que estou moi orgullosa de levar. 

O dos meus pensamentos xa é outro tema ven distinto, cando era pequena eu sempre estaba co meu padriño, era entón cando viamos documentais xuntos de todo tipo: cociña, mecánica, de animais, de vexetais...pero a min os que máis me gustaban eran os de historia e supoño que ver tantos puntos de vista diferentes fan que ao final poidas quitar unha conclusión propia que se converte no teu pensamento.

As última preguntas que me fixen a min mesma son máis banais pero super importantes para min, Todo ten que ver coa miña querida e adorada avoa. Como calquera outra non podemos acabar de comer sen un postre e os postres na súa casa eran sempre os mesmos porque ela dí que "fame xa a pasei nos meus tempos", así que eu collín a costume de ofrecer a canto invitado teña esas tres cousas. Iso tamén é o meu ADN.

Podería extenderme moito máis, facerme miles de preguntas que forman o que son eu hoxe en día pero creo que esta frase o resume todo: SOMOS O QUE SOMOS POLO PESO DO PASADO.