O Chernobyl Galego

As Pontes de García Rodríguez
23 de abril, 2064.
Xa quedamos poucos. A maioría acabaron fuxindo, joder, non me extraña. Os que non temos a donde ir somos os que quedamos aquí. Fai seis meses eramos uns 150 non evacuados, pero algúns non puideron resistir máis e fóronse. Quizáis esa sea a mellor opción, pero a donde debemos dirixirnos?
Queren botarnos de aquí hacia ningún lado, somos unha especie de apestados radiactivos sen lugar a donde ir e só nos queda morrer aquí, porque non queda nada. As organizacións que suministraban comida e algo para o cobixo cada vez veñen máis de vez en cando e din que xa é demasiado tarde para calquera de nós, que levamos demasiado tempo aquí como para poder volver a sentir o que é respirar de verdade.
Non hai ninguén nun radio de 50 km e despois deses kilometros só están os que fuxiron en busca de esperanza, pero non creo que a atoparan, polo menos as noticias que chegan aquí non son de alento.
A min cada día doeme máis todo, a parte das queimaduras que me causou a explosión, sinto como me atrofio pouco a pouco, como parace que estou nunha cabina chea de raios que me penetran.
Cada hora que pasa vexo a realidad máis clara, non hai árbores, non hai verde, nin se quera hai a choiva que tanto nos identificaba, agora é aceda e cada vez que chove destrúese un pouquiño máis, se cabe, todo o que nos rodea. Calquera signo de vida é destruído por esta merda de choiva ou polo simple feito de que esta terra xa está feita para morrer e tardará miles de anos en poder recompoñerse, ser fértil e volver a vestirse de verde.
Se houberamos pensado dúas veces o que podía pasar, se pensaramos un pouco máis na vida e non no carto, se non viviramos por e para a economía e tiraramos un pouquiño máis do noso... quizais nada disto houbera pasado, quizáis agora ainda existira o pobo anegado polo "lago artificial máis grande de Europa", pero tarde píamos, como dicía miña avoa.
Non hai solución, xa non, non para nós nin para a nosa terra.