A mirada fixa do planeta

Dende o ano 2000 a poboación en Galicia sofreu un proceso de avellentamento que a levou á morte da terra.

As taxas de natalidade descenderon e as de mortalidade tamén, polo o resultado é:

NINGUÉN NAS RÚAS

NINGUÉN NOS PARQUES

NINGUÉN NA COCIÑA DE XOGUETE

NINGUÉN NO TALLER DO COCHE DE PLÁTICO

NINGUÉN CHORANDO TRAS UNHA CAÍDA

NINGUÉN PEDINDO A TETA DA SÚA NAI.

NINGUÉN POR NINGURÉS.

Pero sempre din que para todo regra hai unha excepción que a confirma. Ninguén agás os vellos nos xeriatricos de mala morte, exacto, morte,  como o obxectivo ao que camiñan todas estas persoas presas das costas, da prostata e atadas a mil cadeas con nomes de enfermidades do que son, vellos. 

Isto chegou ao punto de desaparecer a vida humana no territorio galego. Cara o 2050 xa non había rastros dos seres humanos en Galicia, só quedaban os ceminterios cheos de almas mortas e de corpos comidos polos vermes. 

Os galegos máis "novos" fuxiron de aquí porque senón había traballo, quedarse aquí, non tiña razón de ser. Os que non fuxieron, morreron co tempo, todos eran persoas maiores que podían abastecerse cos seus propios cultivos pero cando a un lle chega a hora xa non hai pataca que o salve. Por iso, chegou un momento no que Galicia converteuse nun lugar inóspito e deserto, non de auga, senón de persoas. 

Este feito non tivo repercusións para o resto do mundo, non causou furor, nin moito menos converteuse nalgo importante para o universo. Pero eu sempre estudei que cando o mundo sufrira a desertización un dos únicos lugares do planeta que podería seguir tendo auga doce sería Galica, e foi nese momento, cara 2058 cando todos os ollos do planeta volvero a mirar cara a nosa terra.

Como era de esperar África quedou desértica, de auga e de persoas, os que non morreron cruzaron o estreito ou lanzaronse en pateras cara o inmeso mar porque alí, neses ollos de madeira que flotaban sobre o mar, íballes a vida.
Logo afectou a América e finalmente a Asia e a Europa. Só os nosos escasos 30000km cadrados estaban salvados. A causa do despoboamento durante os 40 anos anteriores, os acuiferos, pozos e demais embalses tiveron tempo a aumentar a súa capacidad e grazas a iso Galicia recibiu a mirada que nunca a observara con tanto repouso.